بسم الله الرحمن الرحیم

درگیری سپاهیان حسین (علیه السلام ) و سپاهیان یزید ، به سالیان پیش اختصاص ندارد ؛ بلکه سپاه حسین (ع) و سپاه یزید در عالم وجود دائم در حال جنگ و ستیزند . و در درون انسان دائم بین نفس و عقل جنگ است . آن روز حسین (علیه السلام ) به بشریت نشان داد که درگیری اسلام با کفر همیشه بوده و خواهد بود و تا زمانی که بشر زنده است ؛ دائم باید با شیطان و نفس امارّه بجنگد تا به اطمینان و آرامش در وجود و به" نفس مطمئنه " دست پیدا کند . حال هر کس بتواند به این مرحله از نفس برسد به نهایت فوز و رستگاری و به فلاحت و راحتی ابدی دست پیدا کرده است .  

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی پرسید : این فنج ها ی در قفس چه هدفی از زندگی دارند ؟ از صبح تا شب فقط آب و دانه می خورند و در این قفس تنگ از این گوشه به آن گوشه می پرند و فردا باز دوباره همین آب و دانه ی تکراری را می خورند و.. واقعا به چه هدفی زنده اند و زندگی می کنند ؟ !

متأسفانه عده ای از ما انسانها درست مانند این فنج ها ، بی هدف صبح را به شب می رسانیم و فردا باز چشم باز می کنیم و در فکر همین آب و دانه ی دنیای خود هستیم و قدمی هم بالاتر از این قفس بر نمی داریم و از لانه ی خود دور نمی شویم . تنها فرق ما با فنج ها در این است که قفس ما آدم ها خیلی بزرگتر از فنج هاست و آب و دانه مان هم متنوع تر است ؛ تازه فنج بی ادعاست و به زیبا بودن قفسش نمی نازد ؛ اما ما به ویلایمان می نازیم  و بزرگی قفسمان را توی سر این و آن می زنیم و به آن مغروریم . در حالی که این وسعت زمین و این همه آب و دانه های رنگین و متنوع در چشم اهل معنا و اهل دل ، اصلا عددی نیست و بسیار کوچک به نظر می آید . فنج اگر شب تا صبح در قفس است و بدون هدف عمرش را می گذراند ؛ عیب نیست چون او که عقل ندارد ؛ اما من و شما که اشرف مخلوقات و صاحب عقل و اندیشه هستیم و خداوند ما را بی هدف خلق نکرده ؛ اگر بی هدف صبح را به شب برسانیم ؛ و دلمان را به این چند روزه ی دنیا خوش کنیم ؛ برایمان عیب است و ....مصیبتی بالاتر از این نیست که به این قفس بودنمان راضی و مغرورشده ایم ! 

بسم الله الرحمن الرحیم

سواد با علم فرق دارد . جهل در مقابل علم است نه در مقابل بیسوادی .پس جای تعجب نیست ؛ اگر بگوییم فلانی دنیایی علم دارد و جاهل است ؛

اگر جاهل است ،پس فقط سواد و مدرک دارد ؛ اما علم ندارد . چون آنچه علم نیست ، جهل است و هیچ گاه سواد داشتن ، نمی تواند جهل تو را  ببرد ،

 در سواد آموزی مدرک تو بالا می رود و تو سواد خواندن و نوشتن پیدا می کنی و می توانی مقالات بنویسی ، اما عمق مطالب را نمی چشی ،

چون سواد فقط تو را به دانایی می رساند نه دارایی . کسی که هنوز نتوانسته به دارایی های وجودش دست پیدا کند نمی تواند ادعا کند ؛ علم دارد .

 علم ، عقل تو را رشد می دهد و مرتبه ی شناخت تو بالا می رود و وجود تو دارا می شود و تو عمق مطالب را می یابی .

سواد به درد خود دانی می خورد و تو با انباشته کردن مدرک روی مدرک ، نهایتا می توانی در نقش یک پزشک ماهر در معالجه ی جسم دانا شوی .

یا یک مهندس خبره و یا یک خلبان کارآزموده یا .......فلان و بهمان شوی . کلا عرض بنده این است که سواد ، فقط به درد عالم دنیا و جسم و خواسته های جسم می خورد .

البته ما به این سواد هم نیاز داریم ؛ چون یک بعد ما در عالم ماده است و باید ناچارا در زمین زندگی کنیم ؛ پس باید به جسم و خصوصیات جسمانی خودمان هم علم داشته باشیم و

آن را سالم نگه داریم . چون جسم ، مرکب روح است و گویند که عقل سالم در بدن سالم است .حال منظور من این است که تو به عنوان یک انسان به این سواد خود اکتفا نکن و

به خود و مرتبه ی بالای وجودت هم توجه کن و شناخت خود را بالا ببر و علاوه بر سواد آموزی ؛ کسب علم کن و خود را بیاب .

چون با کسب علم تو می توانی به خود عالی دست پیدا کنی و به دارایی های وجودت می رسی و درون شناس می شوی و درون را معالجه می کنی .

امروزه آنقدر این مطالب غریب و دست نخورده مانده اند که برای یک کلمه حرف حق باید آنقدر فشار بکشی تا با مقدمه و مثال و غیره و ذلک بتوانی منظور خود را بگویی .

 دانشگاه امروزی فقط سواد تو را بالا می برد ، و تو را همچنان در جهل نگه می دارد . اما علم یک امر وجودی و از جنس عقل است و عقل تو را رشد می دهد و

 و تو صاحب علم می شوی ،یعنی علم را دارا می شوی و راه را از چاه می شناسی . 

بسم الله الرحمن الرحیم

تو وقتی خودت صاحب یک بچه ی وافعی هستی که باید او را نوازش و مراقبت کنی ؛ اما در شبانه روز به عروسکت مشغولی و او را نوازش می کنی و متوهّمانه به او آب و غذا می دهی و

 بچه ات را رها کرده ای ؛ باید انتظار این را هم داشته باشی که این بچه ، فردا رشد کافی و لازم را نخواهد داشت و این کمبود محبت امروز را فردا ، از کاسه ی دیگران گدایی خواهد کرد.

فردای قیامت ، هرکس بر سفره ی خود میهمان است . یعنی همان ضرب المثل معروف که امروز تو هر چه کاشتی ؛ فردا آن را درو می کنی . پس امروز در طول شبانه روز

ببین در کدام سمت و سویی ! و به کدام کودک خود غذا می دهی ؟ آیا کودک جسم را می پرورانی و کودک جان را رها کرده ا ی ؟ که در این صورت فردا بیچاره ای ! چرا و به چه دلیل ؟ !

به دلیل اینکه اگر تو امروز با حماقت فقط و فقط به کودک جسم پرداخته ای و از کودک جانت غافل بو ده ای ؛ خب عزیز من ! کودک جسم تو  متعلق به دنیاست و

به عالم ماده و طبیعت تعلّق دارد ؛ غذای او از طبیعت است و در طبیعت رشد می کند و بزرگ می شود و در آخر در همین طبیعت و در خاک دنیا باید بماند و

تو نمی توانی آن را با خود به عالم بالا ببری ؛ چون جسم از ماده است و ثقل و وزن دارد و فانی می شود و بقا ندارد . تو امروز اگر قدری از جوانی ات عبور کرده باشی ؛

وقتی به پشت سرت نگاه می کنی و گذشته ات را می یابی ؛ می بینی که با گذشت زمان چقدر انرژی ها از دست داده ای و

ضعف و ناتوانی خودت را و زوال و نابودی جسم را در سفیدی مو و درد مفاصل و غیره و ذلک می بینی ؛

خودت را (خود عالی ) را که نمی توانی گول بزنی ؛ او می داند که جسم فانی است ! هرچند که تو او را آنقدر غرق در طبیعت کنی که این فانی بودن را فراموش کند ، 

اما به هر حال.........   چند صباحی دیگر باید به ناچار و از روی جبر این جسم را رها کنی و در خاک دنیا دفن کنی و به اتّفاق کودک جانت تشریف فرما به عالم بالا شوی .

پس فقط و فقط تو می توانی کودکی که با جان تو آمیخته است را با خود به عالم معنا ببری . حال چقدر تو او را پرورانده ای و....

در ادامه مطلب به همراه ما باشید...    

 بسم االله الرحمن الرحیم

تاریکی عقل به نبود علم نیست بلکه به نبود ایمان است ، با داشتن علم  ، تو آگاه می شوی وبه دانایی می رسی اما باداشتن ایمان تو دارا می شوی وبه بینایی می رسی .

با علم تو آگاه می شوی نه روشن  . تو وقتی عالمی یعنی دیگر جاهل نیستی و راه ورسم بندگی را میدانی ، این دانستن مقدمه یک حرکت درونی ست  تا تو حرکت کنی وبه بینایی وبه گنج درون خودت دست یابی .